زمینه و هدف: تشخیص زودهنگام فاسیولوزیس در پیشگیری و کنترل بیماری اهمیت زیادی دارد. دو گونه مولد این بیماری یعنی فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا از نظر ریخت شناسی با یکدیگر شباهت های زیادی دارند اما در بعضی از ویژگی ها متفاوتند. در این مطالعه وجود یا عدم تشابه بین آنتی ژن های خام دفعی – ترشحی و سوماتیک دو گونه انگل با آزمایش الیزا بررسی شد.روش بررسی: آنتی ژن های خام هر دو گونه (اعم از دفعی – ترشحی و سوماتیک) تهیه و تا زمان استفاده در برودت -20oc نگهداری شد. در تهیه آنتی سرم، آنتی ژن ها با دوز افزایشی 0.5-2.5 ml در پنج نوبت و به فاصله هفت روز به خرگوش های آزمایشگاهی تزریق شد. ده روز پس از آخرین تزریق، خون گیری و نمونه های سرم پس از جداسازی، تا زمان استفاده در برودت -20oc نگهداری شد. واکنش آنتی ژن های خام هر گونه با آنتی سرم خود (همولوگ) و نیز آنتی سرم گونه دیگر (هترولوگ) با روش الیزا بررسی و مقادیر الیزا (OD) ثبت شد.یافته ها: مقادیر الیزا هنگام واکنش آنتی ژن های هرگونه با آنتی سرم گونه دیگر در مقایسه با نمونه های کنترل نشان داد که آنتی ژن های هر گونه با آنتی سرم گونه دیگر واکنش قوی نشان می دهد یعنی بسیاری از مواد آنتی ژنیک دو گونه مشابهند و در آزمایش الیزا واکنش متقاطع وجود دارد. از طرفی آنتی ژن های فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا با آنتی سرم خود واکنش قوی تری را در مقایسه با آنتی سرم یکدیگر نشان دادند و علی رغم وجود تشابه بین بسیاری از مواد آنتی ژنیک دو گونه، برخی از این مواد با یکدیگر متفاوتند.نتیجه گیری: تفاوت های موجود بین مواد آنتی ژنیک فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا در حدی نیست که مانع از واکنش متقاطع بین دو گونه انگل در آزمایش الیزا بشود و تحقیقات بیشتر برای شناسایی، جداسازی و تخلیص مواد آنتی ژنیک هر گونه توصیه می شود.

فاسیولوزیس در ایران بیماری انگلی با اهمیتی در انسان و دام محسوب می شود. معمولا عامل آلودگی شامل یک یا دو گونه می باشد. در بررسی حاضر الگوی الکتروفورتیک پادگن های بدنی و دفعی- ترشحی فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا توسط روش سدیم دودسیل سولفات پلی اکریلامید ژل الکتروفورزیس (SDS-PAGE) تعیین گردید. پادگن های بدنی و دفعی- ترشحی بعد از جمع آوری ترماتودهای بالغ از مجاری صفراوی به ترتیب با هموژنیزاسیون و انکوباسیون آن ها تهیه شد. الگوی الکتروفورتیک پادگن دفعی- ترشحی در هر دو گونه مشابه و با داشتن 6 باند پروتئینی به وزن مولکولی 42، 33، 24، 20، 16 و 15 کیلو دالتون مشخص شد. ولی در پادگن بدنی فاسیولا ژیگانتیکا 11 باند پپتیدی (68، 62، 60، 57، 46، 42، 36، 33، 24، 22 و 18 کیلو دالتون) و در فاسیولا هپاتیکا 8 باند پپتیدی (62، 46، 42، 36، 33، 24، 22 و 18 کیلو دالتون) مشاهده شد. با توجه به اختلاف بین الگوی پروتئینی پادگن بدنی و شباهت پادگن دفعی- ترشحی در بین دو گونه فاسیولا مطالعات بیشتری در مورد اهمیت پادگن های مربوطه جهت تهیه واکسن و تشخیص سرمی فاسیولوزیس انسانی و حیوانی باید صورت پذیرد.

0

مقدمه: نمک سبز (دالار) یکی از انواع غذاهای سنتی مردم استان های شمالی (گیلان و مازندران) می باشد که از سبزیجات محلی من جمله از سبزیجاتی که در حاشیه و یا داخل آب ها به ویژه آب هایی که چرخه زیستی انگل فاسیولا در آنها برقرار است تهیه می شود و می تواند موجب سرایت فاسیولیازیس به انسان شود.هدف: این مطالعه به منظور تعیین امکان انتقال فاسیولاهپاتیکا از طریق مصرف نمک سبز در مدل حیوانی انجام شد.مواد و روش ها: با تخصیص دو دستگاه آکواریوم و کشت سبزیجات محلی (خالواش و چوچاق) در آنها و انطباق شرایط آنها با شرایط طبیعی اعم از نور، حرارت و pH محیط را برای برقراری چرخه زندگی فاسیولا آماده کردیم.با آداپته کردن حلزون Galba truncatula در داخل آکواریوم ها و افزودن تخم های انگل فاسیولا هپاتیکا در یکی از آکواریوم ها چرخه زندگی انگل برقرار گردید. از سبزیجات داخل آکواریوم ها اعم از آکواریوم آلوده و غیر آلوده به تفکیک نمک سبز (دالار) تهیه شد.نمک سبز آلوده و غیر آلوده به طور مجزا به دو گروه خرگوش به طور تغذیه اجباری خورانده شد تا آلوده کنندگی نمک سبز آلوده مشخص شود همچنین از سبزیجات آلوده به متاسرکر فاسیولا با استفاده از فرمولاسیون مخصوص نمک سبز بهداشتی تهیه شد و به یک گروه خرگوش آزمایشگاهی به طریق تغذیه اجباری خورانده شد تا با بررسی خرگوش ها، عدم آلوده کننده گی نمک سبز بهداشتی به اثبات برسد. خرگوش های تحت بررسی به روش های انگل شناسی مدفوع (روش کاتو و تلمن مدیفیه)، سرولوژی (C.C.I.E)، کالبد شکافی و جداسازی انگل بالغ از مجاری صفراوی مورد آزمایش قرار گرفتند.نتایج :گروه اول از خرگوش هایی که با نمک سبز آلوده تغذیه شده بودند در بررسی های انگل شناسی مدفوع، سرولوژی و کالبد شکافی تماما به فاسیولا هپاتیکا آلوده بودند در صورتی که گروه شاهد تماما منفی بودند. گروهی که با نمک سبز و سرکه نیز تغذیه شده بودند از نظر فاسیولا منفی بودند.گروه دوم از خرگوش هایی که با نمک سبز بهداشتی تغذیه شده بودند در بررسی های انگل شناسی، سرولوژی و کالبد شکافی از نظر آلودگی به فاسیولا تماما منفی بودند.نتیجه گیری: نمک سبز (دالار) غیر بهداشتی و آلوده به متاسرکر فاسیولا می تواند موجب سرایت انگل به انسان شود که با تهیه نمک سبز بهداشتی همراه با سرکه می توان از سرایت بیماری فاسیولوز به انسان جلوگیری کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: کولیت اولسراتیو از علل شایع بیماری های دستگاه گـوارش در کشورهای توسعه یافته است. ایـن بیمـاری باعـث ازکارافتادگی به خصوص در بـالغین جـوان می شـود و بار اقتصـادی و اجتماعی زیـادی را به جامعه تحمیل می کند. کنترل التهاب و کاسـتن از اثرات سـوء داروها از اهـداف مهـم درمان کولیـت اولسراتیو است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات فاسیولا هپاتیکا در مدل کولیت اولسراتیو ناشی از اسید استیک در رت است. مواد و روش ها: بعد از القای کولیت، رت ها در سه گروه ده تایی (گروه بدون تیمار، گروه تیمار شده با پردنیزولون (mg/Kg5/0-زیر جلدی) و درمان شده با انگل فاسیولا هپاتیکا (mg/Kg 100-زیر جلدی) تقسیم شدند. پس از 10 روز رت ها آسان کشی شده و ازنظر ضایعات ماکروسکوپی و تولید واسطه های التهابی در بافت روده و میزان تولید سایتوکاین های TNF-α و IL-6 موردبررسی قرار گرفتند. نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که کاهش میزان تولید میلوپراکسیداز بافتی در گروه درمانی فاسیولاهپاتیکا در مقایسه با پریدنوزولون تفاوت آماری معناداری ندارد. میزان تولید سایتوکاین های TNF-α و IL-6 در گروه های درمانی فاسیولا هپاتیکا و پردنیزولون نسبت به گروه بیمار کاهش معناداری یافته بود. البته میزان کاهش در گروه درمان شده با پریدنیزولون ازنظر آماری بیشتر بود. بالعکس کاهش میزان پراکسیداسیون لیپیدی در گروه درمان شده نسبت به گروه پردنیزولون بیشتر بود. بااین حال شدت کاهش علائم گراس و همچنین شاخص بقای رت ها در هر دو گروه درمان شده با پریدنیزولون و درمان شده با فاسیولا هپاتیکا یکسان بود. نتیجه گیری: ازآنجایی که دست یابی به فاسیولا هپاتیکا ساده و سریع است، ممکن است از آن به عنوان یک روش درمانی جهت تخفیف علائم کولیت اولسراتیو استفاده شود.

زمینه و هدف: روش های پارازیتولوژیک جهت تشخیص فاسیولیازیس دارای محدودیت هایی از جمله؛ دفع متناوب تخم انگل، طولانی بودن مرحله حضور تخم انگل در مدفوع می باشند. هم چنین روش های سرولوژی بر پایه شناسایی آنتی بادی های ضدانگل، قادر به تشخیص عفونت های گذشته از عفونت های جدید نیستند، لذا تشخیص کوپرو آنتی ژن های انگل در مقایسه با سایر روش های تشخیصی قابل اعتمادتر می باشند. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین و تشخیص کوپروآنتی ژن های فاسیولا با استفاده از آنتی بادی های پلی کلونال تولید شده بر علیه آنتی ژن دفعی ترشحی فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی که در سال 1396 1395 انجام شد، کرم های بالغ فاسیولا از کبد دام های آلوده جمع آوری شدند و با روش مولکولی هضم آنزیمی تعیین گونه شدند. آنتی ژن دفعی ترشحی از هر دو گونه فاسیولا تهیه گردید. به منظور تولید آنتی بادی پلی کلونال 2 خرگوش برای هر آنتی ژن ایمیونیز شدند. آنتی بادیIgG تولید شده با روش کروماتوگرافی میل ترکیبی تخلیص و با آنزیم پراکسیداز کونژوگه گردیدند. کوپروآنتی ژن ها از 99 نمونه مدفوع دامی شامل؛ 30 نمونه آلوده به فاسیولا، 39 نمونه مبتلا به سایر بیماری های انگلی و30 نمونه سالم تهیه گردیدند. در این مطالعه 2 سیستم ساندویچ الیزا با استفاده از آنتی بادی های پلی کلونال تولید شده جهت شناسایی کوپرو آنتی ژن فاسیولا طراحی و ارزیابی شدند. ویژگی های آماری تست ها با استفاده از نرم افزار مدیکال کلکلتور 3، 4، 16 محاسبه گردیدند. ضریب کاپا و بررسی هم خوانی بین تست های ساندویچ الیزا محاسبه شد. یافته ها: تست ساندویچ الیزا با استفاده از آنتی بادی های پلی کلونال تولید شده بر علیه آنتی ژن دفعی ترشحی فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا به ترتیب حساسیت و ویژگی 67/96، 86/89 درصد و 67/96، 3/91 درصد را نشان دادند. هم چنین توافق بالایی) 9/0< ضریب کاپا) بین آنتی بادیی های پلی کلونال تولید شده بر علیه هر دو گونه فاسیولا جهت تشخیص فاسیولیازیس مشاهده گردید. نتیجه گیری: در مجموع یافته ها نشان دادند که آنتی بادی های پلی کلونال تولید شده بر علیه آنتی ژن دفعی ترشحی هر دو گونه فاسیولا دارای کارایی مناسبی جهت شناسایی کوپرو آنتی ژن های فاسیولا و تشخیص فاسیولیازیس می باشند.

زمینه و هدف: فاسیولیازیس انسانی جزء بیماری های انگلی منتقله از راه آب و غذا محسوب می شود و در ایران، در مناطق سواحل دریای خزر به صورت بومی درآمده است. گزارشات محدود از بیماری و روند تشخیص آن، منجر به فراموش شدن بیماری و نادیده گرفته شدن تعداد قابل توجهی بیمار در سایر نقاط کشور شده است. گزارش مورد: در این مطالعه آقای 50 ساله ساکن روستایی در شهرستان کامیاران، کردستان، ایران به دلیل کاهش وزن، درد اپی گاستر و بی اشتهایی از دو ماه پیش مراجعه نمود. در بررسی های آزمایشگاهی آنمی، لکوسیتوز و ایوزینوفیلی، ESR بالا، میزان پایین آهن سرم و بالا بودن آنزیم های کبدی مشهود بود. در سی تی اسکن اسپیرال شکم و لگن با کنتراست در کبد نواحی هیپودنس و بدون تشدید (enhancement) در فاز شریانی و با تشدید (enhancement) نسبتا هموژن در فاز تاخیری مشاهده گردید. در سونوگرافی نواحی متعدد هترو و هیپو اکو فاقد جدار در قسمت های مختلف کبد خصوصا در نواحی پریفری دیده شدند. در نهایت فاسیولا هپاتیکا توسط آزمایش مدفوع با روش فرمالین-اتر و تست الیزا مثبت تشخیص داده شد. بیمار تحت درمان با تریکلابندازول به میزان 500 میلی گرم به مدت دو روز قرار گرفت. در پیگیری های بعدی علایم بالینی و آزمایشگاهی بهبود یافتند. بیمار سابقه مصرف سبزیجات خام و مواد غذایی تهیه شده از آن را ذکر می کرد. نتیجه گیری: گزارش مورد حاضر، نیاز به توجه بیشتر سیستم های مراقبت بهداشتی درباره وقوع بیماری در این منطقه را برجسته می کند.

فاسیولیازیس یکی از مهم ترین بیماری های مشترک بین انسان و دام است و خسارت زیادی را در صنعت دام پروری به بار می آورد. استان آذربایجان شرقی یکی از قطب های دام پروری ایران محسوب می شود. بررسی های کشتارگاهی فراوانی روی این بیماری در دام-های استان انجام شده ولی تاکنون هیچگونه مطالعه میدانی برای تعیین شیوع سرولوژیک بیماری در این استان انجام نشده است. بنابراین،‏ بررسی میدانی شیوع سرمی فاسیولیازیس ناشی از فاسیولا هپاتیکا با روش الایزای غیرمستقیم در بین گوسفندان استان آذربایجان شرقی در قالب یک طرح ضروری به نظر می رسید. در این پژوهش از سه منطقه ی شمال،‏ مرکز و جنوب استان،‏ 320 نمونه خون از جمعیت 2600000 رأسی گوسفندان بر اساس فرمول تعیین حجم نمونه کوکران اخذ و بررسی شد. نتایج این پژوهش میزان شیوع سرمی فاسیولا هپاتیکا در بین گوسفندان مناطق مختلف استان آذربایجان شرقی را 7‎/9 % نشان داد. میزان شیوع بین گوسفندان نر و ماده به ترتیب 10 % و 9.66 % و بیشترین میزان شیوع در بالغین (10.13%) بود. شیوع آلودگی در مناطق شمالی،‏ مرکزی و جنوبی به ترتیب 6.63 %،‏ 9 % و 13.64 % بود. در بررسی های آماری،‏ اختلاف معنی داری بین شیوع سرمی فاسیولا و متغیرهای مورد ارزیابی مشاهده نشد (P>0.05). یافته های این پژوهش تا حدودی وضعیت فعلی آلودگی با فاسیولا هپاتیکا در گوسفندان استان آذربایجان شرقی را نشان می دهد و می تواند برای بررسی های بعدی روی اهمیت این انگل در ایران و منطقه مورد استفاده قرار گیرد.